Guia práctica TDAH

Nos últimos anos, o estudio sobre el Trastorno por Déficit de atención con / sen hiperactividade  suscita unha gran controversia. A pesar de multitude de investigacións surxidas entorno a el, segue sen existir consenso nin claridade  en moitos dos aspectos que o conforman, así como acerca da súa abordaxe, o que ten provocado unha división na comunidade científica, clínica e educativa.

Este tipo de trastorno é máis frecuente na infancia. Estimando que o poden chegar a padecer o 5% da poboación infantil/xuvenil, o que vén a equivaler a un ou dos nenos por aula.

 A convivencia con eles non suele ser fácil, tanto na casa como na escola. Este trastorno é frecuente que  ocasione no neno  unha serie de problemas no seu desarrollo como persoa, entre eles, unha disminución do rendimento académico, dificultades na súa adaptación social e como resultado, desaxustes emocionáis.

Co obxecto de proporcionar unha serie de recomendacións , dirixidas a pais e profesores,  a fin de poder axudar a controlar e canalizar de forma adecuada os síntomas dos nenos con TDAH ( con / sen hiperactividade ); é polo que se  fan chegar a vostedes estas guías prácticas.

Os titores e profesorado en xeral, xunto co Departamento de orientación, quedamos á súa disposición para clarificar, unificar... actuacións ao respecto
                      

O NENO CON DÉFICIT DE ATENCIÓN E/OU

HIPERACTIVIDADE

GUÍA PRÁCTICA PARA PAIS

        

                                      

ÍNDICE

·       Que é ………………………………………………..  1

·       Quen o padece? …………………………………….. 1

·       Como se manifesta………………………………….. 1

·       A que se debe?............................................................ ...2

·       A importancia do diagnóstico……………………….2

·       Un día cun  neno con TDAH. Consellos prácticos:

1.- Afrontando o diagnóstico……………………….. 3

2.- A actitude positiva………………………………  4

3.- Comprenda ao seu fillo………………………….. 5

4.- Mellore a súa autoestima…………………………6

5.- Técnicas de modificación de conducta…………... 7

6.- Como lograr que o seu fillo obedezca……………9

7.- Ensínelle a ser organizado……………………….. 9

8.- Motivando a súa aprendizaxe……………………10

9.- Fomente as súas habilidades sociais……………..12

10.- O que vostedes deben evitar…………………… 12

11.- O ocio compartido…………………………… ..13

12.- Vacacións………………………………………14

13.- Os irmáns non TDAH…………………………..14

14.- O futuro do neno hiperactivo…………………...15

* ALGUNHAS RECOMENDACIÓNS XERÁIS …………… ..  15

Bibliografía………………………………………………..17

Vídeos……………………………………………………..19

                                                                       

O NENO CON TRASTORNO POR DÉFICIT DE ATENCIÓN E/OU HIPERACTIVIDADE

( Guía práctica para pais)

        

Que é

O TDAH é un trastorno de orixe neurobiolóxica, cuios síntomas provocan no neno as seguintes conductas:

-          Hiperactividade: Presenta un nivel superior e inapropiado de actividade dada a súa idade.

-          Impulsividade: Cústalle controlar as súas conductas, emocións e sentimentos.

-          Inatención: Ten unha gran dificultade para prestar atención e concentrarse.

Estes síntomas non sempre están presentes conxuntamente; de feito, existen distintos subtipos de TDAH, según os síntomas predominantes:

·        Hiperactivo- impulsivo

·        Inatento

·        Combinado.

     

Quen o padece

Prodúcese en nenos, adolescentes e adultos.

Como se manifesta

Caracterízase fundamentalmente por dificultades para manter a  ATENCIÓN ( resistirse ás distraccións) e CONCENTRARSE ( fixarse en pequenos  detalles, ou manter a atención un tempo ), por HIPERACTIVIDADE ( inquietude excesiva) e IMPULSIVIDADE. Estas dificultades deben estar presentes de forma clara dende a primeira infancia e nos diferentes ambentes nos que se desenvolve a persoa ( casa, colexio, rúa…). Con frecuencia acompáñase secundariamente de baixa tolerancia á frustración, dificultades nas relacións con outros, ambente familiar tenso, alteracións da conducta, fracaso nos estudios e disminución acusada da autoestima. Cada vez alúdese máis a dificultades nas FUNCIÓNS EXECUTIVAS ,que son as encargadas de organizar o pensamento e as respostas cognitivas; son as responsables da organización, planificación, xerarquización, inhibición de respostas impulsivas, etc. ( son o “director de orquestra” do noso funcionamento mental).

A que se debe

Consiste fundamentalmente nun retraso na maduración do cerebro en áreas que sustentan esas funcións executivas. Estas áreas son, entre outras, o lóbulo prefrontal, os núcleos estriados e o cerebelo, así como as conexións con outras estructuras.

   

 A súa orixe débese á combinación de causas xenéticas ( moitos pais tamén o foron e/ou nunca foron diagnosticados) e ambientais ( ambentes excesivamente estimulados, educación pouco consistente, complicacións no nacemento, etc.)

A importancia do diagnóstico

É importante realizar un diagnóstico correcto e non confundilo con outros trastornos de conducta. O TDAH constitúe un subgrupo dentro dos trastornos de conducta, que ten tratamentos específicos e que, ben xestionado, ten bo pronóstico. Por iso é importante que se os profesores ou os pais detectan un neno con algún tipo destes problemas, o observen cuidadosamente, avisen ao titor e orientador do centro e falen coa familia, para que esta poda poñer en marcha unha entrevista co seu pediatra, quen decidirá se o envía ou non ao especialista infantil correspondente. Non hai probas de diagnóstico específicas e, o fundamental e a historia e a observación clínica nos diferentes ambentes, guiada por un especialista con experiencia, co que deben colaborar familia e colexio, ofrecendo información regularmente e seguindo uns puntos  de interés e de actuación que se indicarán.

Para realizar un diagnóstico correcto é necesario valorar se hai algunha enfermidada de base ( alteracións auditivas, visuais…), se hai algún tipo de trastorno psiquiátrico que explique os síntomas ( ansiedade, deptresión) ou se hai problemas de aprendizaxe que secundariamente provoquen a falta de concentración ( como dislexia, por exemplo ). Por iso a maior parte das veces serán necesarias probas neurolóxicas, neuropsicolóxicas ( incluíndo de capacidade intelectual xeral, problemas específicos de aprendizaxe, capacidade visuo-espacial,…), valoracións oftalmolóxicas ou optometristas, valoracións auditivas…

Un día cun neno con TDAH

Consellos prácticos

1.- AFRONTANDO O DIAGNÓSTICO

Para os pais nunca é fácil enterarse de que o seu fillo sufre TDAH. As súas reaccións ante esta situación son moi parecidas, sendo as máis comúns:

a)     Desconcerto : Dáse en aqueles pais con nenos moi pequenos cuios síntomas son controlables no ambente familiar. Por iso, non poden comprender que o neno teña problemas no colexio.

b)     Negación: “Isto non lle pode estar pasando ao meu fillo, a miña familia “. A negación surxe do medo a que o seu fillo sexa rechazado por amigos, compañeiros, familiares, profesores…Nestes casos, negar os síntomas do TDAH non protexe ao neno do rechazo social, só lle impide recibir axuda adecuada.

c)      Enfado: Ten que ver coa frustración ante a sospeita errónea de que o neno podería superar o seu problema se se esforza o suficiente. Por outra parte, os pais sinten, en ocasións, rabia hacia eles mesmos, por sentir que lle fallaron ao seu fillo.

d)     Culpa: de entre todas as preguntas que poderían surxir ante un diagnóstico de TDAH, a máis angustiante é: “ É culpa miña que o meu fillo sufra este trastorno?”. De aí surxen dudas acerca de calquera feito que poidera xerar un TDAH no seu fillo ( descoidos durante o embarazo, a educación que lle proporcionan, posibles traumatismos que poidera sufrir…).

e)     Medo: esta sensación prodúcese ante o descoñecemento do TDAH e é frecuente que provoque a paralización dalgúns pais. Surxe o medo ao rechazo social, tememos ante a posibilidade de que eles mesmos padezcan TDAH, preocupacións acerca de se o neno terá amigos…

f)        Rechazo: Pode estar dirixido hacia o neno, hacia o persoal médico ou hacia outros membros da familia. A sacudida das súas expectativas fai que a moitos pais lles custe aceptar ao neno como unha persoa con capacidade de desarrollo.

g)     Desilusión: Ante a posibilidade de que o seu fillo non sexa perfecto. Os pais deberán de ter moito coidado á hora de enfrentarse a este sentimento. A súa frustración pode levarlles a non aceptar ao neno tal e como é e a esixirlle cousas que el non pode facer, o que lle xenerará sentimentos de hostilidade e resentemento.

h)      Alivio: Algúns pais senten un verdadeiro alivio ao enterarse do diagnóstico. Ao ser o TDAH un trastorno de carácter xenético, síntense menos culpables e imcopetentes en canto á educación do seu fillo. Ademais, a identificación do trastorno fainos conscientes de recibir axuda.

    

                                                        

É importante que os pais que se enfrenten a este tipo de situación coñezan a cadea de reaccións que pode xerar sobre eles: estas poden dar lugar a conductas paterno/maternas ansiosas que non son beneficiosas para o neno.

Ademais, desta forma si  sentiránse menos solos e poderán  reflexionar sobre as causas e consecuencias do seu comportamento. A súa vez, será máis fácil aliviar a súa ansiedade e encauzar os seus esforzos hacia a búsqueda da mellor forma de educar e comportarse co seu fillo.

2.- A ACTITUDE POSITIVA.

Una vez superadas as primeiras reaccións ante o diagnóstico, os pais estarán dispuestos a coñecer en profundidade o problema do seu fillo e chegarán a ter unha actitude máis confiada e positiva. Neste punto podemos dicir que se inicia unha fase de formación cuio resultado axudarálles a sentirse mellor e a estreitar a relación con el.

Para empezar, débese ter en conta que o máis importante é prestar atención, escoltar ao seu fillo; desta forma, sentiráse máis preparado para discutir e enfrentarse aos pormenores do TDAH.

A continuación, deberán atender a aspectos do seu propio comportamento e intentar mellorar aqueles que poidan resultar nocivos para a relación familiar.

a)     Busque información:  Esta debe estar actualizada, ser práctica e realista. Poderá obterse a través  de profesionais da pedagoxía, psicoloxía, medicina, outros pais, da Federación…

b)     Busque unha avaliación e un tratamento profesionais: Unha avaliación completa das fortalezas e debilidades do seu fillo  axudará a desarrollar un plan de tratamento apropiado e eficaz.

c)      Implique a súa parella. Tanto o pai como a nai así, como se é o caso, as parellas sentimentais deles; deben estar implicados á hora de axudar ao neno cos exercicios especiais ou as tareas escolares. É importante que deseñen xuntos un programa de actividades e teñan un contacto directo co neno á hora de poñelo en práctica.

d)     Busque o apoio de outros pais: Existen varias asociacións de pais de nenos con TDAH. Estas institucións realizan actividades para informar, formar e axudar a todos os interesados neste trastorno. O contacto cos seus membros proporcionará outros puntos de vista sobre o TDAH e poderá axudar a sentirse menos solos ante esta situación.

e)     Aprenda a manexar o enfado e amargura e manteña unha actitude positiva. O TDAH obliga aos pais destes nenos a revisar as expectativas que tiñan sobre eles e a miudo xenera neles sentimentos de amargura e frustración. Sen embargo debemos ter claro que é fundamental centrarnos nos aspectos positivos do noso fillo.

Neste punto, é fundamental estar atentos aos seus logros e estimularlle con cariño a que mellore o seu comportamento. Esto contribuirá a que o nenio desarrolle a súa autoconfianza e autoestima. Ao mesmo tempo que intente recoñecer o lado bo das cousas, ríase e axude ao neno a descubrir o humor e a reírse de se mesmo.

 

3.- COMPRENDA AO SEU FILLO.

Estes nenos tenden a aburrirse máis  fácilmente que os demais; por iso necesitan realizar actividades moi estimulantes. Do contrario, a súa impulsividade e altos niveis de enerxía poden ocasionarlles problemas.

Por isto, é importante que os pais promovan actividades para que o seu fillo faga un bo uso do seu tempo, aprenda habilidades esenciais na vida, poda divertirse e mellore a súa autoestima. Para lograr todo isto é importante entender como pensan estes nenos.

Existen tres conceptos que condicionan a  súa conducta:

1º.- Novidade: O cerebro do neno con TDAH ten unha necesidade continua de novidade. Moitas veces teñen dificultade de illar un evento dos outros que ocurren ao seu arredor; por iso tenden a enfocarse no ruido máis alto, no máis excitante, no máis novedoso.

2º.- Presente contínuo: xeralmente estes nenos poseen un escaso sentido do pasado e do futuro, e demostra un excesivo interés por todo o que ocurre no presente. Por exemplo: se está tendo unha boa semana, pero tivo un problema hai cinco minutos, o enfoque permanecerá no problema, e pensará que a súa semana foi mala.. Se, polo contrario, tivo unha semana chea de fallos, e termina cun éxito, crerá que a súa semana foi excelente. Todo isto fai que lle sexa moi difícil aprender dos seus erros.

3º.- Necesidade de actividade física: Estes nenos presentan unha necesidade constante de mover unha parte do seu corpo. Cústalles moito permanecer sentados e prestar atención.

Estes nenos teñen algún problema para expresarse correctamente e/ou controlar o seu comportamento así como dificultades para manter a concentración nunha actividade durante un tempo prolongado. Por estas razóns, á hora de enfrentarse a estes problemas é frecuente que teñan as seguintes reaccións:

-          Aislamento e enfado: cando se lles pide que realicen actividades que lles resultan complicadas, aíslanse, enóxamse…para encubrir esas dificultades. Por iso, á hora de esixirlles estas accións, os adultos deben manifestarse cariñosos, proporcionándolles confianza e apoio.

-          Frustración: O neno con TDAH necesita, frecuentemente, máis tempo que o resto para realizar a tarea escolar. Isto pode facerlle sentir frustrado, xa que crerá que o único que fai é traballar, mentras os demais xogan. Prográmelle actividades divertidas para el, como: ver unha película que lle guste, tomar un xeado, prepararlle a comida que máis lle guste, 10 minutos máis xogando coa tablet…

-          Baixa autoestima: estes nenos métense, fácilmente, en problemas e suelen ter poucos amigos, polo que empezan a crer que son incapaces de manter amistades. É conveniente involucrarlles en actividades de grupo; estas xogan un rol importante, xa que contribúen a súa integración social.

4.- MELLORE A SÚA AUTOESTIMA.

                                  

Sabemos que estes nenos teñen moitas dificultades para realizar actividades que requiran un nivel elevado de concentración ou traballo en equipo; por iso, é frecuente que os pais, profesores e compañeiros cheguen a tildalo de “pesado” ou “maleducado”.

Todo esto pode xenerarlle problemas de autoestima e, incluso, síntomos depresivos. Ademáis, non só continuará tendo dificultades para atender e controlar os seus impulsos, senón que chegará a rechazarse a se mesmo, á escola, aos compañeiros ou amigos…, mostrándose desmotivado para superar as súas dificultades.

Podemos axudar aos nosos fillos a recoñecer e desarrollar o seu potencial persoal, o que mellorará a súa autoestima, seguindo as seguinets pautas:

1ª.- Descubra que ten de especial e dígaselo: Algúns comportamentos considerados normáis, como permanecer sentado durante moito tempo, pode custarlle ao noso fillo moito traballo. É importante que na familia se teña en conta  este esforzo, sexa eloxiado e premiado. Hai que asegurarse  que non só se sinta apreciado, senón que perciba que  é especial para vostedes.

Tamén é importante que demostre interés e asista ás actividades nas que participe( escolares, deportivas, artísticas…), recoñecendo ante os demais o seu esforzo e as súas aportacións. Todo esto axudarálle a sentirse valorado e querido, a pesar da súa inatención e/ou hiperactividade.

2ª.- Utilice mansaxes positivos: esto servirá para aumentar a súa comunicación con el. Intente substituír o verbo “ ser” polo verbo “ estar”. Por exemplo:  en lugar de decirlle “ eres un desordenado”, dígalle “ a túa habitación está desordenada”. Desta forma, vostede demóstralle que a súa conducta é incorrecta, sen atacar a súa autoestima.

3ª .- Crea nel : Ofrézcalle a oportunidade de asumir responsabilidades no fogar, mediante actividades que lle fagan sentir útil e importante. Poden empezar ofreciéndolle actividades que vostedes sepan que vai conseguir éxitos, como darlle comida a unha mascote ou poñer a mesa…

4ª.- Ensínelle ao seu fillo en que é bo:  Debe alentar ao seu fillo naquelas áreas nas que demostra ter unha habilidade especial, como o deporte, a música, contar historias, etc. Estas aptitudes poden convertirse nunha fonte de orgullo e logros, e incluso poden chegar a ser máis importantes na vida do neno que as súas propias dificultades. Asegúrese de que sinte que é bo e que isto lle faga sentir valioso.

5ª.- Axúdelo a aceptar as súas propias limitacións e acéptelo: Fágalle saber que comprende os seus sentimentos e que pode axudarlle a entender que todos teñen dificultades nalgunhas áreas e capacidades noutras.  Como pais tamén debemos separar ao neno da conducta e da súa  capacidade; aprenda a valorar ao seu fillo como persoa, non só os seus éxitos e habilidades.

5.- TÉCNICAS DE MODIFICACIÓN DE CONDUCTA.

Un neno con TDAH pode ser un torbellino de conductas desordenadas e inapropiadas, e, a miúdo, os métodos que funcionan con outros nenos non teñen resultado con el. Ante esta situación, a única maneira de lograr que o neno se comporte é poñer en práctica unha serie de técnicas para modificar a súa conducta.

Antes de empezar, os pais ou responsables deben propoñerse aplicalas con constancia . As técnicas de modificación de conducta producen un efecto rebote. Cando comenzamos a aplicalas apréciase unha melloría que disminúe rapidamente; nese momento é frecuente que a familia abandone as técnicas pensando que non dan resultado. Polo tanto, hai que ser pacientes e ter moi claro que todos os nenos teñen altibaixos.

a.- Incrementar as conductas desexables:  hai moitas formas, podemos mencionar entre outras:

-          Reforzo positivo:  Este tipo de técnicas requiren que os pais presten atención ás conductas adecuadas que normalmenmte pasan desapercibidas. Por exemplo, felicite ao neno inmediatamente despois de que teña feito algo bo: como falar sen gritar ou pedirlle un xoguete a outro neno sen quitarllo… Faga isto a miúdo, non responda soamente ante as súas malas conductas. Do contrario, continuará portándose mal, xa que percibirá que esa é a única maneira de chamar a atención dos pais.

As técnicas de reforzo positivo baséanse nos seguintes  puntos:

·        A alabanza e os premios , que deben incluír un tono de voz agradable, e unha alabanza sincera. Os halagos non deben ser sempre os mesmos, xa que poderían perder o seu efecto reforzador.

·        Procuren prestar unha atención positiva ao seu fillo. Fáganlle saber que están interesados e comprometidos en axudarlle cando sexa necesario, préstenlle atención, escoitenlle cuidadosa e atentamente.

·        Manteña contacto físico con el: sentarse cerca, darlle abrazos , palmaditas, facerlle cosquillas…

·        Identifique cales son as recompensas e privilexios máis apropiados para o neno e non dude en darllos inmediatamente despois de observar unha conducta adecuada ( nunca antes). Debe intentar que estas recompensas non sexan sempre as mesmas e pactar con el en que situacións se lle retirarán. Neste sentido, non amenace, actúe. Debe recordar que este sistema funciona con lentitude, polo que non debemos ser impacientes e abandonar á primeira.

-          A condición positiva : Consiste en esixir que o neno faga algo que non lle gusta como condición indispensable para conseguir algo que lle guste. Por exemplo: “ Se queres saír ao parque, primeiro tés que facer os deberes “. Esta frase sempre debe ser de carácter afirmativo; non diremos: “ non sairás ao parque se non fas os deberes”.

b.- Disminuir os comportamentos inadecuados: estas técnicas deben poñerse en práctica inmediatamente depois da conducta negativa que se quera correxir. Sen embargo, ningunha debe prolongarse en exceso, xa que pode xenerar no neno sentimentos de rencor e frustración.

-          Non lle preste atención. Cando se porte mal ou teña algunha das conductas que desexamos eliminar, retírenlle toda a súa atención. O neno leva mal que o ignoren, pero así verá que a súa conducta non funciona.

-          Illamento ou técnica de “ tempo fóra”. Inmediatamente despois dun comportamento incorrecto, fagan que pase uns minutos nun rincón ou en calquera outro lugar “ aburrido” ( sen estímulos agradables) onde non poda encontrar nada estimulante nin divertido. Esta situación non debe impoñerse como algo negativo, senón como unha oprtunidade para calmarse, relaxarse, pensar. Apliquen esta técnica despois dalgunha advertencia e só para deter conductas “ violentas”, disruptivas …Se se nega a marcharse ao “ rincón de pensar” , advírtanlle que aumentará o tempo e que en caso de  abandonalo, empezará a contar de novo. Tamén debemos ter en conta que ese tempo de pensar non debe ser excesivo, e sempre adecuado á idade.

6.- COMO LOGRAR QUE  O SEU FILLO OBEDEZCA.

Unha das tareas máis difíciles para os pais de nenos con TDAH é lograr que este obedezca. Por iso, é importante que os pais intenten non forzar a que os seus fillos segan as súas instruccións, senón lograr que para eles sexa algo fácil e que o queran facer. Isto podemos intentar logralo cumprindo as seguintes pautas:

-          Simplifique as regras da casa: Explíquelle o que significa cada unha e anótelas nunha lista visible. Débese anotar, tamén,  o que ocurrirá cando se cumpran e cando se rompan. Estes límites deberán ser comprensibles  e, sobre todo, inflexibles.

-          Axudarlle a facer as cousas paso a paso: Este tipo de nenos ten dificultades para recordar varias indicacións xuntas e/ou realizar tareas extensas. Por iso, debemos pedírlles  que fagan as tareas paso a paso dándolles as indicacións de unha en unha, a medida que vaia finalizando cada etapa anterior.

-          Asegúrese de que as súas instruccións son comprendidas: Fága que o seu fillo lle preste atención e fálelle  mirándolle aos ollos. Debe decirlle con voz clara e calmada  que é o que vostede desexa, en oracións simples e curtas. É conveniente pedirlle que  repita en voz alta o que ten que facer; só así estará seguro de que lle escoitou e entendeu ben.

-          Utilice un sistema de puntos: É un sistema de premios mediante o que o neno gaña puntos ( ou fichas) cando  ten un comportamneto adecuado e os perde en caso contrario. Por exemplo: pode acumular puntos por ordear o seu cuarto e perdelos  se non o fai. Ao final da semana, pode recibir ou non un premio ( debemos evitar que sexa sempre comprar alñgo) en relación á cantidade de puntos que ten acumulados. Pouco a poco iremos aumentando cantidade de días esixidos, etc.

7.- ENSÍNELLE A SER ORGANIZADO

Resúltalles moi difícil realizar correctamente  calquera tipo de actividade. Non suelen prestar atención a detalles, se lles perden as cousas e non saben organizar as tareas por prioridades. Todo esto pode mellorar coa axuda dos pais, procurando que no fogar  estea todo da maneira máis estructurada posible. Pódense poñer en práctica unha serie de pautas que axudarán ao neno a organizarse mellor:

                                                      

-          Utilicen listas e horarios: Débense sentar co seu fillo  e preparar unha lista de actividades que este debe realizar , ordenándoas por horas. Peguen a lista en lugares visibles e asegúrense de que as va marcando a medida que as fai.

-          Rutinas: Procuren manter un horario estable, xa que estes nenos funcionan mellor se teñen un programa e un horario a seguir. Esto inclúe os fines de semana: débense planear as actividades con anticipación para que o neno se manteña entretido.

-          Usen alarmas: A miúdo, estes nenos non saben administrar correctamente o tempo que teñen para facer as cousas: neste punto, as alarmas  poden ser de gran axuda. Por exemplo: podemos colocar varios  despertadores ou radios ao longo da casa para que se vaía encendendo cada certo tempo. Hai que facilitar os cambios e as transicións.

Os estudiantes con dificultades nas súas habilidades sociáis é frecuente que teñan dificultades para cambiar dunha tarea a outra, como por exemplo, pasar de mirar a televisión a facer unha tarea de lengua. Podéselle axudar a que o cambio sexa máis suave, dándolle unha sinal algúns minutos antes de que a actividade termine. Esto darálle a oportunidade de irse facendo á idea de que pronto chegará a hora de realizar outra tarea.

-          Intente que haxa un sitio para cada cousa: desta forma , o neno terá menos problemas para encontrar as súas cousas e  mantelas ordeadas. Por exemplo: teñan caixas grandes onde gardar os xoguetes. Poden axudarlle a decoralas e poñer rótulos. Hai que asegurarse de que volva a poñer no seu lugar todo o que saca; cinco minutos antes de terminar de xogar, unha alarma indicará o tempo para o “archivo” de xoguetes.

-          Regálenlle unha axenda; Esto estimula ao neno a crear un horario, unha rutina e a darse conta de que o seu tempo é valioso.

8.- MOTIVANDO A SÚA APRENDIZAXE.

É habitual que calquera neno sempre teña ganas de aprender cousas novas. Sen embargo, no caso de nenos con TDAH, esta motivación é frecuente que se interrumpa pola frustración que sinten ante os erros que cometen no seu traballo escolar.

Por esta razón é importante que desde casa, os pais se ocupen de que o seu fillo non perda a súa natural motivación, estimulándolle a que sega querendo aprender.

-          Concéntrese no esforzo, non nas calificacións: Premie, felicite ao seu fillo cando termina a tarea e concédalle premios adicionais cando obteña calificacións satisfactorias. Asegúrese de que o seu fillo sepa o que se espera del e alabe os seus esforzos e logros.

-          Cree no seu fillo un hábito de estudio: debe establecerse un plan diario de estudio, cun lugar e un horario determinado. O horario debe ser sempre o mesmo e o lugar, un sitio tranquilo, alonxado de ruidos que o distraigan. Se o neno non ten tareas, faga que permanezca no seu sitio lendo un libro ou realizando algunha outra actividade tranquila, de repaso. Non lle mande a xogar fóra , ver a TV…, xa que esto podería desequilibar a rutina diaria.

O contido do plan de estudios deberá conter un listado das actividades que o neno realiza diariamente. Á hora de levalo a cabo teñan en conta algúns puntos:

·        Calcule o tempo que o seu fillo necesita para realizalas, de maneira que se establezca un horario personalizado e realista.

·        Planee o horario ao comenzo de cada semana, dado que non todas son iguais.

·        Anote tareas concretas, especificando que é o que o neno estudiará: “facer oracións “ en lugar de “ estudiar lengua”.

·        Dedique o principio do horario ás tareas difíciles.

·        Modifique o horario en función das necesidades do neno. Se vostedes ven que a seu fillo non lle leva demasiado tempo unha actividade , reduzcan o tempo necesario para facela e cédanllo a unha actividade que lle custe máis.

·        Procure que as horas de estudio sexan sempre as mesmas  e no mesmo lugar. Ata que non termine os seus deberes, non poderá adicarse a outra tarea.

-          Estimule as súas habilidade naturais: se o seu fillo demostra habilidades naturais e un interés especial por unha actividade ( deporte, por ex. ), apúnteo a un curso para estimular a súa aprendizaxe. Sen embargo, teña coidado en non excederse nas actividades extraescolares, xa que se non pode desarrollar todas con éxito, sentiráse frustrado. Anímeo a desarrollar actividades  que non ocupen tempos longos e non lle suxira xogos que requiran  demasiada concentración.

Por outra parte, o contacto entre pais e profesores é fundamental para o desarrollo académico do neno con TDAH. Por iso recoméndase o seguinte:

·        Ao comezar o curso, explique aos profesores o “problema” do seu fillo: infórmelles detalladamente asegurándose de que entenden en que consiste o TDAH e que estean dispostos a adecuar a súa ensinanza a este trastorno. Sen embargo, non admita que lle traten de maneira diferente aos demais.

·        Móstrese comprensivo e colaborador cos profesores: Fale regularmente co profesor para que ambos sepan cómo se comporta e desarrolla o neno na escola e na casa. Pódense solicitar “notas de progreso” diarias ou semanáis…

·        Reforce en casa o traballo escolar: defina co profesor un plan de motivación, establecendo un sistema de puntos que evalúe de forma conxunta  o rendimento na escola e a tarea realizada en casa. Ambos poden darlle puntos tanto por facer a tarea e aprobar un exame, como por portarse ben na clase ou realizar un exercicio correctamente. Dez puntos serán canxeados por algo concreto ( ir ao parque, uns cromos…). Pódense perder puntos por facer mal as cousas e/ou non facelas; pero debemos procurar que sempre debe gañar máis do que perda.

9.- FOMENTE AS SÚAS HABILIDADES SOCIAIS.

Estes nenos é frecuente que teñan problemas para relacionarse cos demais. Os seus síntomas fan que en ocasións sexan rechazados polos seus amigos e profesores, e que lles resulte difícil integrarse socialmente. Desde casa poden axudalo seguindo algunhas pautas:

-          Observe ao seu fillo mentras xoga con outros nenos:  isto axudarálle a entender que é o que fai ben e cales son os seus fallos á hora de relacionarse socialmente.

-          Diseñe un sistema de sinais para usar co seu fillo en distintas situacións sociais: Se  se pon a mover os pés nerviosamente durante unha comida familar, por exemplo, acorde unha sinal ( tocarse a orella,…) de maneira que o neno entenda que debe deixar de facelo. Así, axudarálle a mellorar o seu desempeño social sen causarlle vergonza.

-          Traballe nun comportamento ou habilidade social á vez: Enfoque a atención e o esforzo do seu fillo hacia unha soa habilidade por un período de tempo. Desta forma, todo resultarálle menos confuso  e obtendrá unha mellor desposta a súa intervención.

-          Involucre ao seu fillo en actividades de grupo, sempre considerando os seus intereses e habilidades: se teme que poida ser “ rechazado” pola súa “ reputación negativa”, involúcreo en actividades noutro barrio, pobo cercano… Intentaremos que poda empezar de cero.

-          Implíqueo nunca actividade deportiva: Elixa un deporte individual ( natación, salto, tenis…), dado que lle é máis fácil concentrarse cando ten un contacto directo cos seus entrenadores, Aínda que son deportes individuais, reportan moitos beneficios sociais, xa que se entrena en grupo con outros nenos.

-          Recorden que vostedes son un exemplo para o seu fillo: na medida en que poidan compórtense correctamente, controlando o seu temperamento e/ou escoltando con cortesía, desta maneira, estarán proporcionándolle un modelo positivo de habilidades sociais apropiadas.

10.- O QUE VOSTEDES DEBEN EVITAR.

-          Non expoñan ao neno a situacións demasiado competitivas; estas poden convertirse nunha gran fonte de ansiedade e entorpecer a súa aprendizaxe. No seu lugar, procure desarrollar as súas habilidades e estratexias.

-          Non desanimen ao neno a establecer relacións con amigos un ano ou dous máis pequenos: Quizais estea buscando o seu nivel de desarrollo apropiado; ademáis, desta forma poderá disfrutar dun grado de status e aceptación que ao mellor non experimenta cos seus pares.

-          Non regañe nin reprima ao neno cando exprese as súas dificultades para relacionarse cos demáis: se vostedes están abertos as súas confidencias, poderán proporcionarlle diversas estratexias para afrontar os seus problemas.

-          Non intente ensinarlle habilidades sociáis en tempos de moito traballo e estrés: fágao cando o neno estea relaxado e receptivo.

                                                   

       

11.- O OCIO COMPARTIDO.

Os nenos con TDAH teñen unha necesidade especial de actividades educativas, se ben isto non significa que non poidan divertirse. É tarea dos pais incorporar experiencias enriquecedoras e amenas que manteñan ao seu fillo entretenido.

A maioría destes nenos dan o mellor de se mesmos cando están nunha situacuón controlada, onde coñecen claramente as regras. Necesitan un orden e unha organización do seu tempo, premisas que non se presentan durante o seu tempo libre.

Para estructurar o seu ocio poden resultar útiles os seguintes consellos:

a)     Fines de semana:

·        Trate de manter un horario. Fale co seu fillo sobre o que farán durante o día e permita que participe con suxerencias; así, será máis cooperativo.

·        Planifique visitas culturáis e educativas: Averigüe onde pode ir ( ao campo, un pobo cercano, un museo…) e leve a toda a súa familia.

·        Deixe que o seu fillo axude a cociñar: realicen xuntos unha lista dos ingredientes e preparen xuntos algunha receta fácil. Cociñar e hornear require organizarse, ler e seguir instruccións. É frecuente que lles guste xa que reciben unha rica recompensa ao final.

·        Tómese un “ tempo fóra “: se o seu fillo está demasiado inquedo e vostede sinte que non pode con el, léveo a dar un paseo, por exemplo, así se agotará e se tranquilizará.

·        Reserve un tempo de calma: despois de un día de moito axetreo, reserve un espacio de tranquilidade para compartir co seu fillo; léalle un conto ou simplemente séntese con el na súa habitación...

                                     

11.- VACACIÓNS.

Cando se trata de períodos vacacionáis longos os pais é frecuente que teñan que enfrentarse a  situiacións en que o neno perde o control cando ten demasiado tempo libre. A escola está pechada, e o equilibrio do fogar, regulado polos horarios de traballo dos pais e do colexio, rómpese.

-          Procuren continuar coas rutinas regulares ata onde se poda: Intenten facer un esforzo extra para que o neno coma ás mesmas horas e se modifiquen os seus horarios o menos posible, sobre todo en canto a rutinas. Evite os cambios de último minuto.

-          Involucre ao seu fillo nos preparativos dunha viaxe, saída…: Isto mantendrálle calmado  e fará que se sinta útil.

-          Repase co seu fillo as regras e expectativas acerca del: Se se trasladan a un lugar, casa…diferente do habitual, acorde co seu fillo o mantenemento das mesmas regras do fogar e recórdelle os comportamentos adecuados. Aclárelle a súa vez que se mantendrá o sistema de premios para o comportamento positivo e de consecuencias para as infraccións, incluído o “ tempo fóra”.

-          Prepárelle as visitas sociáis e familiares: estas visitas poden ser estresantes ( xente descoñecida, ruído…). Por tanto, lévelle películas ou libros…, cos que poida manterlle entretenido se  se sinte sobre-estimulado.

-          Planee actividades educativas: estimule a súa creatividade e habilidades sociais. Apunte ao seu fillo a un taller literario, un curso de debuxo, un campamento de verán…

-          Vostedes tamén sodes prioridade: Se vostedes están tensos e agitados produciráse un ambente de ansiedade en toda a casa. Por iso é importante que vostedes tamén procuren durmir ben, facer exercicio, ter o seu tempo…

12.- OS IRMÁNS NON TDAH.

                                   

         

 A rivalidade entre  irmáns é un feito natural en calquera familia, pero acentúase naquelas cun neno con TDAH. Nestes casos , os pais tenden a sobreprotexer  a este último, “descoidando” ao resto e impoñéndolles unhas obligacións e coidados especiais para co seu irmán. Isto pode chegar a xenerar, nalgúns casos, un certo resentimento.

As seguintes pautas teñen como obxectivo que vostedes traten de “ equilibrar a balanza” para que ningún deles se sinta “ deixado de lado”:

-          Todos os nenos necesitan afecto: busquen un tempo para estar cos seus fillos non TDAH; traten de facer algo que a eles lles guste e que non farían se estivera o seu irmán. Sen embargo, evite comentarios como “ xa que … non está, hoxe podemos divertirnos”. Isto pode crear máis tensión entre os irmáns.

-          Recoñeza as habilidades do seu fillo sen TDAH: O neno sen TDAH tamén necesita de motivación e apoio. Se se porta ben ou saca boas calificacións, debe ser estimulado co algún eloxio ou premio.

-          Motive ao neno con TDAH e aos seus irmáns a resolver as diferencias entre eles: Se se están pelexando por un xoguete, deben ensinarlles a ambos que pelexar está mal e que o motivo é secundario. Quítelles o xoguete e advírtalles que non se lles devolverá ata que se reconcilien.

-          Sexan xustos;  O neno con TDAH debe aprender que portarse mal ten as súas consecuencias e que os demáis teñen dereito a enfadarse. Non xustifiquen os seus comportamentos negativos decíndolles aos seus irmáns que “ el é así”. Isto xenerará neles celos e resentimento; ademáis fará que o neno con TDAH crea que todo o mundo está obrigado a aguantalo.

-           

13.- O FUTURO DO NENO HIPERACTIVO.

Todos os pais pregúntanse como será o seu fillo cando crezca e fan o posible para que desarrolle o seu potencial. Isto non difiere nos casos dos nenos con TDAH. A mellor vía para que o seu fillo teña un bo crecemento persoal radica  en que vostedes lle acepten tal e como é. E para iso deberán traballar unha serie de necesidades propias de todo neno con TDAH:

-          “ Estou atascado, non o podo facer “: con afecto e cariño, ofrézcanlle opcións para solucionar os seus problemas.

-          “ Espera, todavía estou pensando”: deixen que o neno vaia ao seu propio ritmo. Se se lle apura, poñeráse nervioso, confundiráse…

-          “ Está ben? Necesito sabelo agora”: Denlle información abundante e inmediata sobre o que fai.

-          “ Axúdame a concentrarme”:  Fágao a través do sentido do tacto. Estes nenos teñen unha gran necesidade de contacto físico.

-          “ Necesito saber que vén despois”: ofrézcanlle un ambente estructurado onde haxa unha rutina establecida. Avísenlle con anticipación se vai a haber algún cambio.

-          “Non escoitei “: Enumere as instruccións de unha en unha e pídalle que repita o que dixo.

-          “ Xa o sei, seguro que o fixen mal “: felicítenlle polas súas pequenas melloras, non só pola perfección das súas accións.

-          “ Que?: Non convén decirlle “ xa cho dixen”, e mellor repetilo de novo con outras palabras; darlle unha sinal ou debuxar un símbolo.     

-          “ Terminei xa? “: márquelle períodos de traballo curtos, con metas a curto prazo.

-          “ Por que me gritas sempre?: podemos pillalo facendo algo “bo” e felicitalo pola súa conducta positiva. Cando o seu fillo teña un mal día, recórdelle ( e acórdese) das súas cualidades.

                                          

Todas estas pautas representan os primeiros pasos na aceptación do trastorno do neno. Na medida en que se cumplan na casa, o neno sentiráse querido e apoiado. Desta forma  convertiráse nunha persoa con éxito escolar e social, cun bo traballo, terá un razoable número de amigos e sentiráse seguro de se mesmo.

E o máis importante, durante toda a súa vida recoñecerá o amor e o esforzo que os seus pais, irmáns… dedicáronlle durante eses anos .

ALGUNHAS RECOMENDACIÓNS XERAIS.

·        Proporcionémoslle un modo de vida ordenado, organizando os seus horarios e establecendo períodos para o esparcemento e ejercicio físico.

·        Establezcamos rutinas en aquilo que menos lle gusta.

·        As tareas deben dividirse en períodos curtos de tempo, con descansos e reforzos constantes do conseguido.

·        Poñamos un tempo límite a partir do que todos quedaremos liberados da tarea escolar.

·        Démoslle guías para que preste atención aos aspectos fundamentais do que está a facer.

·        Nos momentos de crise, non deixar levar unha situación de enfado ao seu extremo. Calmar a situación e máis tarde, cando estea pasada, reflexionar.

·        Adaptemos a súa aprendizaxe ás súas capacidades: estructurar deberes,fomentar actividades nas que destaque. Non emplear todo o seu tempo en facer as cousas que máis dificultade lle xeneran. Non haberá tempo para desarrollar o resto das actividades vitais.

·        Esforcémonos en encontrar continuamente as súas virtudes e evitemos xuzgar continuamente o que fai.

·        Halaguemos continuamente o que fai ben, aínda que nos parezca nimio ou esperable.

·        Evitemos a continua crítica no ambente familiar.

·        Dediquemos un tempo ( aínda que sexan uns poucos minutos ao día ) a compartir con el algunha actividade que lle guste. Se son mayores, a falar de cómo se sinten, que pensan, que lles preocupa, que queren. É o seu tempo, exclusivo para el ou ela. Se é pequeño, a xogar, a contar contos…

·        Deixémoslle moi claro que nos preocupamos por el, que lle queremos, que cremos nel…

·  Reforcemos o contacto ocular durante a comunicación, estreita o vínculo e mellora a calidade desa comunicación.

    

·        As nosas normas deben de ser poucas e claras. Os nenos, ás veces, non as cumplen  porque non as comprenden ou sinxelamente porque as descoñecen.

·         As ordes e/ou instruccións deben ser directas, concisas e claras. Evitemos que vaian cargadas de emoción ou chantaxe emocional ( estes nenos é frecuente que sexan moi sensibles e pérdense na emoción implícita da mensaxe ). Mellor con tono de voz neutro.

·         Non lles prestemos atención cando interrumpa e fagamos evidente o momento e fagamos evidente o momento en que se lle permite intervir, felicitándolle cando o faga no momento adecuado.

·         Tratemos de ignorar os seus comportamentos negativos, sempre que sexa posible.

·         Utilicemos unha frase rutinariamente para recordarlle que o que está realizando nese momento non nos gusta e non queremos cegar máis lonxe.

·         Reforcemos os comportamentos máis positivos, incluso non sistema de puntos e premios. Recoñezcamos os obxectivos a curto prazo e premiemos os obxectivos importantes cumplidos a medio prazo, sempre un por un.

·         Especifiquemos o comportamento polo que se lle felicita: podemos poñer a etiqueta á felicitación.

·         Evitemos o uso da palabra NON no momento en que lle damos instruccións, sexamos creativos para ofrecerlle enunciados en positivo.

·         Evitemos os castigos salvo situacións límite, nas que o comportamento sexa intolerable,e nese caso, non caer na confrontación, evitando a implicación emocional no que se di. En nenos pequenos podemos facer uso do “ tempo fóra”.

                                            

·        Para comunicarlle algo importante, elixamos momentos nos que se encontyre receptivo, e non cando estea enfadado e frustrado. Nesas situacións convén esperar a outro momento mellor.

·         Vaimos transmitíndolle a importancia do comportamento en sitios públicos xa desde “ pequeniños “.

·         Dediquémoslles tempo… sempre de forma razoable…Ser pai/nai é moi importante…Invertir tempo nos nenos suele ter consecuencias positivas que agradecen pais e fillos.

·         Pidamos axuda a laguen cando nos sintamos desbordados, estes nenos chegan a agotar  aos pais e unha axuda a tempo dalgún familiar, amigo ou profesional, permítelles tranquilizarse para seguir dando o mellos de cada un.

·         Non olvidemos que os pais necesitan tempo para eles, “ os seus momentos”.

   

     .  .   .

                

     

                                                                                                  

                              

    

            

                                   

                                              

                            

                                

   

                                     

    

                                                   

                  Bibliografía

Ávila, C.; Polaino - Lorente, A. "Cómo vivir con un niño hiperactivo". Ed. Narcea. Madrid 1999.

Anderson, Nina; Peiper, Howard. "A.D.D. El método natural: una ayuda para niños con trastorno deficitario de atención e hiperactividad". Ed. Safe Goods Publishing, 2000.

Barkley, R. "Niños hiperactivos. Cómo comprender y atender sus necesidades especiales". Ed. Paidós. Barcelona 1999.

Baum, Heike. "¡Sentado me aburro! Cómo tratar la hiperactividad y la falta de atención". Ed. Oniro, 2004.

Chee, Kit; Green, Christopher. "El niño muy movido o despistado". Ed. Medici. Barcelona 2000.

García Schmah, Esther. "Nuestro hijo es hiperactivo". Colección Crecer Feliz. Ed. Salvat (2000).

Gordon, Michael. "Juanito Saltarín a tu trabajo de nuevo: una guía para niños con Trastorno Por Deficit de Atencion E Hiperactividad (TDAH)" Ed. G S I Publications,1995

Hallowell, Edward M.; Ratey, John J. "TDAH: controlando la hiperactividad". Ed. Paidós. 2001.

Hallowell, Edward M.; Ratey John J. "TDAH: controlando la hiperactividad". Ediciones Paidós Iberica, 2002.

Faber; Adelle Mazlish, Elaine. "Cómo hablar para que sus hijos le escuchen y cómo escuchar para que sus hijos le hablen". Ed. Médici - 1997.

Lefa S. "Todo sobre el niño hiperactivo y cómo manejarlo". Hedí Editorial CIMS 97 - 2002.

Orjales, I. "Déficit de Atención con Hiperactividad. Manual para padres y educadores". Ed. Cepe. Madrid 1998.

Parker, Harvey C. "Cuaderno de trabajo para padres, maestros y niños sobre el trastorno de bajo nivel de atención o hiperactividad." Ed. Specialty Press, Incorporated, 1996.

Rief, Sandra R. "Cómo tratar y enseñar al niño con TDA/TDAH". The Center for Applied Research in Education, N.Y., U.S.A. - 2000.

Rief, Sandra R. "Cómo tratar y enseñar al niño con TDAH. Técnicas, estrategias e intervenciones prácticas para ayudar a los niños con problemas de atención o de hiperactividad". Ed. Center for Applied Research in Education, Marzo 2001

Soutullo Esperón, César. "Convivir con Niños y Adolescentes con Trastorno por Déficit de atención e Hiperactividad (TDAH)". Editorial Médica Panamericana, Madrid, 2004.

Vallet, Robert E. Niños hiperactivos."Guía para la familia y la escuela". Editorial Cincel, Madrid, 1980.

·                       Isabel Orjales Villar. Déficit de Atención con Hiperactividad. Manual para padres y educadores.CEPE S.L. (Ciencias de la Educación Preescolar y Especial), 2000.

·                       Ross W. Greene. El niño insoportable. Ediciones Medici, 2001.

·                       Russell A. Barkley y Christine M. Benton. Hijos desafiantes y rebeldes. Ediciones Paidós, 2000.

·                       Russell A. Barkley. Niños hiperactivos. Cómo comprender y atender sus necesidades especiales.Ediciones Paidós, 1999.

·                       Eric Taylor. El niño hiperactivo. Editorial EDAF, 1998.

·                       Polaino-Lorente A, Avila C. Cómo vivir con un niño (a) hiperactivo (a). Madrid: Narcea, 2000.

·                       Polaino-Lorente A (editor). Manual de hiperactividad infantil. Madrid: Unión Editorial, 1997.

·                       García Pérez EM. ¡Soy hiperactivo-a! ¿Qué puedo hacer?Cruces-Baracaldo: COHS, 1997.

·                       Bauermeister JJ. Hiperactivo, impulsivo, distraído ¿me conoces? Cruces-Baracaldo: COHS, 2002.

·                       García Pérez EM, Magaz A. Hiperactividad. Guía para padres. Cruces-Baracaldo: COHS, 2003.

·                       García Pérez EM, Magaz A. Hiperactividad. Guía para profesores. Cruces-Baracaldo: COHS, 2003

·                       Isabel Orjales Villar y Aquilino Polaino Lorente. Programas de intervención cognitivo-conductual para niños con Déficit de Atención con Hiperactividad. CEPE S.L. (Ciencias de la Educación Preescolar y Especial), 2002.

·                       Patricia Kennedy, Leif Terdal y Lydia Fusetti. The hyperactive child book. St. Martin Press, 1993.

Videos ( Youtbe)

• Niños con TDAH ( Padres y Profesores )
• La historia de un niño con TDAH
• Cómo se siente un niño con TDAH.
• Características positivas de los niños con TDAH.
• Erradicando mitos sobre el TDAH: el programa “Salvados”.
• Comprender el TDAH, para padres y profesores.
• Para todos, la 2- el TDAH.
• Cuentos para niños hiperactivos tdah
• Canciones para niños hiperactivos
•  Pablito, un niño con TDAH
• TDAH en casa ( breves consejos para manejarlo)
• Disciplina positiva; premios y castigos
• Disciplina positiva
• Canción infantil me tranquilizo, para niños con tdah, modificación de conducta
• Meditación para niños, controlar ansiedad, concentración

                                                           

HIPERACTIVIDAD - FAMOSOS CON TDAH

Este artículo va dedicado con todo cariño y respeto a tantos padres que pueden tener sin saberlo a su hijo o a su hija con estos trastornos que no tienen importancia si los detectas y si se les ataja a tiempo, pues hoy en día son muy fáciles de detectar.

Lo primero que tenemos que saber y tener claro es que el TDHA es un TRASTORNO DE DEFICIT DE ATENCION E HIPERACTIVIDAD, vulgarmente, un niño o niña muy movidito y que presta poca atención, se da mas en los niños que en las niñas.

Es un trastorno de causa poco clara, probablemente con la intervención de factores genéticos y ambientales, en el que existe una alteración a nivel del sistema nervioso central que se manifiesta mediante un aumento de la actividad, impulsividad y falta de atención, y asociándose con frecuencia otras alteraciones.

El factor genético está demostrado, puesto que el TDAH es 5/7 veces más frecuenteen hermanos y 11/18 veces más frecuente en hermanos gemelos. Se han descrito varios genes posiblemente implicados. El TDAH es una de las causas más frecuentes de fracaso escolar y de problemas sociales en la edad infantil.

Está la creencia o la idea de que las personas con TDHA, tienen de un "cerebro diferente” y rápidamente buscamos defectos, síntomas, problemas que prohíbe, estorba o impide otro proceso, el de las diferencia positivas como por ejemplo “No hay mal que por bien no venga” que dicho sea de paso no deberíamos de olvidar.

Estas ¿anomalías? de los que padecen TDHA es solo para algunos, para otros supone unas características de creatividad y originalidad en estas personas y hay una galería de personas que han sido y otras que son famosos y exitosas como Thomas A. Edison, famoso inventor inquieto.

Este inventor es uno de los más citados por su comportamiento clásico de una persona con TDAH, y aunque, inteligentemente muy dotado, un profesor llego a llamarle “torpe”, asistió a tres o cuatro escuelas y hasta una de ellas le llego a declarar “no educable”. Sin duda su vida hubiese sido una ruina si no hubiese sido por su madre, que siempre pensó que su hijo era un superdotado y hasta su padre sabia que no era tonto.

Su comportamiento es el de no estar nunca quieto, no atendía debidamente y sobretodo le gustaba hablar y no escuchar (casi como la actitud de muchos políticos españoles). Para suerte para él su madre decidió educarlo en su casa permitiéndole montar un laboratorio en el sótano.

El tenía muy claro que siempre sabía cómo empezaban sus días, pero no cómo ni cuándo habrían de terminar: “Mi éxito se debe a que jamás tengo un reloj en mi taller” y un grupo de sus ayudantes se auto denominaban “el escuadrón del insomnio”.

Edison, no era sólo un inventor sino un empresario y un astuto hombre de negocios capaz de vender sus inventos, atraer capitales y motivar a sus empleados. Al final de su carrera había patentado 1093 inventos.

Leonardo Da Vinci: El cazador de ideas, de este hombre decía el Papa León X – “Este hombre nunca termina nada”, Nació en Vinci (Italia), en 1452 y se puede confirmar que tenia TDAH, pues todo le llamaba la atención y se saltaba las cosas de unas a otras dejando todo a medias y abandonaba todo aquello que no le interesaba lo suficiente.

Siguiendo la analogía de “cazadores y granjeros” de Thom Hartman se caracterizan a las personas con TDAH y a las que no tienen TDAH vean y lean este buen articulo http://www.velaio.com/cazadores-y-granjeros-por-seth-godin.html y veremos que Leonardo recorría las ciudades de Italia como un predador en el bosque buscando continuamente en el mundo cotidiano hechos que “cazar”, para transformarlos en ideas novedosas, o simplemente en la cándida expresión de una mujer en alguna de sus obras y así como los cazadores suelen llevar un buen saco en donde guardar sus presas, Leonardo tenía siempre su cuaderno de notas, en el que registraba todo aquello que podía derivar en un invento.

No tenia apego al dinero y decía - “Sólo es pobre el que tiene excesivos deseos” -. Su “pensamiento alternativo” se ve también en su cuaderno que él era zurdo y obviamente le era más cómodo escribir de derecha a izquierda, por lo que así lo hacía, aunque cuando debía escribir una carta no tenía dificultades en usar el orden convencional.

André Ampère: “Un profesor distraído en el Siglo XIX”, en el campo de física fue padre de la Electrodinámica Moderna con su unidad de medida eléctrica “Amper”. Fue un hombre muy distraído y su biografía permite observar que se trataba sin lugar a dudas de un hombre con síntomas de trastorno atencional por un sobre-enfoque

Albert Einstein: El profesor distraído, decía sin inmutarse que: "Si la teoría no encaja con los hechos, cambiemos los hechos" La fama mundial de la que goza hoy la figura de Albert Einstein, es la de un genio y la de una inteligencia fuera de lo común, acompañada a menudo por otra un poco más cómica, pues en su mundo es natural y común que se lo identifique con el personaje del “profesor distraído”. En realidad, ambas famas eran, según sus biógrafos, ampliamente justificadas.

Su “Teoría de la relatividad” va desde el desarrollo de la física cuántica hasta la creación de la energía atómica, pasando por una nueva concepción del universo que reemplazó el modelo Newtoniano vigente desde hacía siglos.

Albert Einstein no hablo hasta los tres años, la escuela primaria le fue muy trabajosa, especialmente tenía muchas dificultades con la expresión escrita y con la aritmética. Solía hablar muy poco y casi no tenía amigos, sólo parecía feliz jugando solo, por todo esto fue considerado por sus padres y docentes como “lento” introvertido e incluso retardado. Más adelante tuvo dificultades para seguir estudios secundarios: sólo en un segundo intento logró entrar a un politécnico y en la universidad siempre fue visto como un estudiante mediocre.

Tenia fama de desaliñado, Incluso cuando ya era afamado asistía a clase desarreglado e incluso muy despeinado, en este sentido hay una anécdota muy divertida: de camino a una reunión muy importante, Einstein se detuvo confundido, llamó a su esposa desde un teléfono público y le preguntó: “¿Dónde estoy y donde debería estar?”. También era manifiestamente desordenado, muchos colegas criticaban su desorden y él solía justificarse con una frase que da cuenta de su genialidad: “si un escritorio ordenado es producto de una mente ordenada, un escritorio vacío ¿qué es?

Se puede decir por todo los que le conocían bien que el diagnostico de TDAH, se aprecia en Albert Einstein que es predominantemente un individuo Inatentivo y pienso que el de Einstein es otro buen ejemplo de que el TDAH no tiene relación alguna con la inteligencia y el triunfo profesional, pero sin embargo
sí le trajo consecuencias en sus vínculos sociales que podrían haber sido evitadas, así como también las frustraciones que seguramente sufrió con los fracasos durante su juventud.

Bill Gates nació en Seattle, Estados Unidos, el 28 de octubre de 1955. Es cofundador de la empresa de software Microsoft, productora del sistema operativo para ordenadores más utilizado en el mundo.

Durante sus años en el colegio, él y su hermana, eran motivados por sus padres para obtener buenas notas, pagándoles veinticinco centavos de dólar por cada sobresaliente. Gates comenta que hasta octavo grado su hermana cobraba siempre y él nunca lo hacía debido a sus problemas de comportamiento, además, sus compañeros lo consideraban ridículo y Gates dejó de interesarse por los estudios para ver si sus compañeros cambiaban su concepto sobre él.

En 2006, fue galardonado, junto a su mujer con el Premio Príncipe de Asturias de Cooperación Internacional.

John Lennon, fue músico y compositor de música rock y el líder de los Beatles y que junto con Paúl McCartney compuso algunas de las canciones más famosas del siglo XX y ya en solitario su famoso himno pacifista "Imagine".

Desde pequeño se interesó por la música y su primer instrumento fue una armónica. Su madre fue la que le inició en la música cuando le enseño a tocar algunos instrumentos.

El profesor y catedrático en Psiquiatría Luis Rojas Marcos, sevillano de 65 años, Rojas Marcos asegura que - “me sentía mal, pero eso ya era una costumbre en mi” -. Uno de sus mayores problemas era que no podía parar de moverse y no se concentraba en nada, “me cambiaban continuamente de colegio, y siempre era la misma historia, por lo que me sentía un inadaptado integral”. Incluso asegura el psiquiatra que los Jesuitas le dijeron a mis padres, “por favor, llévenselo de nuestro centro, no le aguantamos”

Para este prestigioso medico, los suspensos en el colegio se amontonaban y sus padres no sabían que hacer por su continua distracción y el exceso de energía, hasta que una profesora le recomendó tocar la batería. Este hecho cambió su vida ya que “se me daba muy bien, tenía un talento especial para la música y si tienes oído para la música lo tienes para los idiomas, sentí que era bueno en algo y eso me animó profundamente por lo que nunca olvidaré a aquella profesora”.

Rojas Marcos empezó medicina con un gran sacrificio, según sus palabras, y cuando estaba estudiando los exámenes finales encontró –con total desconocimiento- la solución a sus problemas: “Tomaba un psicoestimulante parecido al metilfenidato que me facilitaba el hecho de poder concentrarme. Sacaba unas notas excelentes y mis padres no se lo podían creer. Sin saberlo, me estaba autotratando para mi TDAH”. Logró doctorarse y conseguir luego la cátedra,

Este doctor insiste en que estos niños necesitan apoyo familiar y escolar. “En Estados Unidos todos los niños con TDAH pasan a la primera fila de forma automática. Se les desarrolla, no se les margina”, señala. Tomen buena nota esos profesores que atienden inadecuadamente a sus alumnos, quizá por comodidad.

Actualmente, entre los cargos de Rojas Marcos destaca el de presidente ejecutivo del Sistema de Sanidad y Hospitales Públicos de Nueva York (The New York City Health and Hospitals Corporation) durante seis años y medio.

Walter Elías Disney nació en Chicago, Estados Unidos, el 5 de diciembre de 1901 y murió en 1966 en Los Angeles, USA. Junto con su hermano fue co-fundador de la compañía The Walt Disney Company. Allí creó un estilo inconfundible de películas y personajes de dibujos animados como Mickey Mouse.

De pequeño fue repartidor de periódicos y le costaba concentrarse, era propenso a soñar despierto y a pasar el tiempo haciendo dibujos. Le llamaban “el raro”. Un editor de periódicos le despidió porque “no tenía ideas interesantes”, fue rechazado por padecer varias enfermedades mentales, entre ellas el TDAH,

Winston Churchill, de este Caballero ya hablamos en un articulo anterior y no voy a repetir, pero si diré que, durante su niñez era castigado muy a menudo y sus notas siempre eran malas. En 1888, ingresó en la famosa escuela de Harrow y fue incluido en la clase de los alumnos más retrasados. Uno de sus maestros diría de él: “No era un muchacho fácil de manejar. Su inteligencia era brillante, pero sólo estudiaba cuando quería y con los profesores que merecían su aprobación”, recuerdan sus profesores.

Ha destacado en la historia como uno de los mejores políticos, oradores y diplomáticos del mundo, capaz de distinguir a sus más grandes enemigos dentro de su propio grupo político.

Michael Jordan nació en Nueva York, USA, el 17 de febrero de 1963. Es considerado como uno de los mejores jugadores de baloncesto de la historia. Desde pequeño sabía que quería ser jugador de baloncesto y tenía claro que lo conseguiría. Una de sus frases más famosas es un claro ejemplo de alguien que no se da por vencido. “Puedo aceptar fallar, todo el mundo falla en algo, pero no puedo aceptar no intentarlo”, afirmó con rotundidad

Air Jordan, apodo que se ganó durante sus años en la NBA, también sufre TDAH. “No puedo dejar de moverme y no puedo estar sin hacer muchas cosas”, afirma. “Los doctores y los profesores le dijeron a mi madre que yo no podía hacer nada. Simplemente no podía concentrarme” ¡Se equivocaron!

Michael Phelps nació en Baltimore, (Maryland EE.UU.), en 1985, en la actualidad, es considerado el mejor nadador de la historia y ha conseguido 6 oros y 2 bronces en Los Juegos Olímpicos de Atenas 2004 y 8 medallas de oro en Los Juegos Olímpicos de Pekín en 2008. En total, posee 16 medallas olímpicas en su palmarés con sólo 24 años. Casi nada.

A Phelps con 9 años le diagnosticaron un Trastorno por Déficit de Atención con Hiperactividad (TDAH). Su profesora cometió el grave error de comentarle a su madre que jamás sería capaz de llegar a lograr grandes éxitos por su “incapacidad para concentrarse”. Los especialistas médicos ratificaron el diagnostico: “Señora no se puede hacer nada. Este niño padece Déficit de Atención e Hiperactividad. Michael no trabaja, Michael tiene dificultades, Michael no puede.”, afirmó el doctor Charles Wax.
Michael se preguntó: “¿Y vosotros quiénes sois para decirme lo que puedo llegar a hacer?”

Michel era muy distraído, pero esa frase se le quedó gravada… porque la escuchó muy bien y contra todo pronóstico alcanzó su meta: Ganar.

Tenía tres hermanos y sus padres se separaron cuando él era muy pequeño. Su padre le dejó de lado, según él mismo explica en su biografía. A los nueve años comenzó a nadar. A los once ya entrenaba dos horas al día, creciendo su capacidad para competir. “Yo quería ser el primero en algo”, señala este medallista.

No quería palabras, quería hechos. “Y ahora que me digan que nosotros, los que sufrimos un trastorno médico no podemos, son algunas personas las que intentan apartarnos del camino simplemente porque padecemos una patología, nos arrinconan y estoy seguro de que a algunos que nos consideran enfermos, si nos dan alguna posibilidad, podemos llegar a lograr cosas mucho más importantes sin necesidad de dar tantas explicaciones”, afirma el norteamericano.

Lewis Carl Hamilton nació el 7 de enero de 1985 en Hertfordshire, Reino Unido. Es el piloto más joven en ganar un mundial de Fórmula 1, en 2008, además posee, 11 Victorias, 27 Podios, 17 Poles.

El piloto Hamilton era un niño muy inquieto y revoltoso. Su padre le compró un kart cuando tenía 6 años para que soltara adrenalina. A los 22 años, se convirtió en el piloto más joven ganador de Fórmula 1.

Yo le pido a los padres y a los profesores, que se preocupen de estos niños y niñas tan “moviditos” que tienen en sus casas y en sus clases, que averigüen el porque de estas aptitudes y que ante la duda que acudan a la Federación Española de Asociaciones de Ayuda al Déficit de Atención e Hiperactividad que existe en todas las capitales de este País antes llamado España, que les resolverá el problema con toda seguridad.

Tengo un maravilloso movidito de nueve años y gracias a él se de lo que estoy hablando. Con él hemos aprendido mi esposa y yo, que el caos y el movimiento continuo tienen su lado positivo siempre que se entienda y se aplique la terapia adecuada. Si se consigue que focalicen su energia hacia algo que les interese con metodo son sin duda los mejores ya que a persistentes no les gana nadie.

Un cordial saludo